Zakorzenienie artystów w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą sięga ponad stu lat. W dwudziestoleciu międzywojennym miasteczko przeżywało złoty okres, co trzeci mieszkaniec był malarzem.

„Po wojnie bywało różnie” – przyznaje Waldemar Odorowski, historyk sztuki z Muzeum Nadwiślańskiego. „To trochę paradoksalne. Powojenne lata 50-te przyniosły ze sobą rozkwit miasta. Im ciężej żyło się w Polsce, im silniejsze były naciski polityczne, tym większym azylem stawał się Kazimierz. Jacek Sempoliński, malarz i pedagog, twierdził nawet, że Kazimierz stał się letnią stolicą kultury polskiej.” Następna dekada nie wyglądała już tak dobrze. Dopiero w latach 70-tych, Jan Łazorek, tworząc galerię swoich obrazów na rynku, rozpoczął rewolucję. Powstało coś, co można nazwać nieformalną Akademią Sztuk Pięknych, skupiającą wybitnych profesorów, tj. Andrzej Kołodziejek, Jerzy Gnatowski. Pod ich okiem kształtowało się obecne środowisko artystyczne, które w 2000 roku postanowiło zorganizować się w bardziej formalny sposób. Powstała Kazimierska Konfrateria Sztuk.

„Chcemy przypominać, że Kazimierz Dolny ma wyraźną tożsamość, jest wyjątkową kolonią artystyczną” – mówi Odorowski. „Problem polegał do tej pory na tym, że tutejsi twórcy nie mieli jednego miejsca, które mogłoby być wystarczającym i ciekawym miejscem wystawienniczym. Stąd pomysł zagospodarowania Grodarza.”  

Kanał Sztuki zorganizowany został już piąty raz. W wystawie biorą udział wszyscy kazimierscy artyści. Ich prace, odpowiednio podświetlone, wyeksponowane przeobrażają Grodarz w najciekawsze, bijące feerią barw, tętniące życiem miejsce spotkań sztuki. „To bez wątpienia przestrzeń jedyna w swoim rodzaju. Tak zresztą jak i cały Kazimierz” – mówi Odorowski.

Na czym polega ta magia Kazimierza? „Nie, nie zrozumieliśmy się. Kazimierz Dolny nie jest magiczny – śmieje się nasz rozmówca. Jest metafizyczny!”

Natalia Grzeszczyk, Głos Dwubrzeża

Wernisaż w Grodarzu piątego już Kanału Sztuki o godz. 20:00. Po nim zaśpiewają Dziady Kazimierskie. Zapraszamy!

« Piszę, więc jestem Twórzmy razem! »