Błysk w oku, szerokie rondo kapelusza, elegancka suknia i ekscentryczne kolorowe buty. W Kazimierzu pojawił się wulkan energii. Emilia Krakowska razem z Andrzejem Wajdą odwiedziła Dwa Brzegi. Przywiozła prezent. Zrekonstruowaną cyfrowo „Brzezinę”.

To od roli w adaptacji opowiadania Iwaszkiewicza zaczęła się współpraca aktorski z Mistrzem. Później zagrała Marysię w „Weselu”, Gitlę w „Ziemi obiecanej”. Po czterdziestu czterech latach razem ze „swoim” reżyserem zachęca widza do powrotu do przeszłości. „Nakręciliśmy mnóstwo dobrych filmów, z którymi młodsze pokolenia będą mogły lepiej się zapoznać i na tej podstawie, ze zdobytą wiedzą, buntować się i tworzyć jeszcze lepsze filmy” – podkreśla w rozmowie z Głosem Dwubrzeża.

Zachwycona z spotkania ze swoim mistrzem, podczas wprowadzającej do seansu rozmowy prowadzonej przez Grażynę Torbicką, najchętniej oddałaby mu głos. Chwilę później wychodząc na scenę, dosłownie padła reżyserowi do stóp. Potem żartowała: „Po występie zespołu Mazowsze na scenę wszedł Antoni Słonimski, kłaniając się nisko i klękając przed wielką artystką Mirą Zimińską. Zagrzmiały gromkie brawa, a potem pojawił się komentarz Słonimskiego: A kto nas teraz podniesie?”.

Licząca dziś siedemdziesiąt cztery lata tryskająca energią z młodzieńczą werwą opowiadała kolejne anegdoty dotyczące pracy na planie Brzeziny. Podkreślała istotę dobrej literatury Iwaszkiewicza, idealnie wkomponowanych w film malarskich arcydzieł Malczewskiego oraz pracę intuicyjną, której zasadom hołdowano na planie. Większość scen Brzeziny była kręcona tylko raz. „Z powodu niedoboru taśmy filmowej, nie mogliśmy kręcić dubli” – wyjaśnili goście. Praca na planie dla odtwórczyni roli Maliny była pouczającym doświadczeniem, zarówno aktorskim, jak i życiowym.

„Brzezina” to drugi zrekonstruowany cyfrowo film Andrzeja Wajdy pokazywany na Dwóch Brzegach. Podczas poprzedniej edycji widzowie zachwycali się odświeżonym „Krajobrazem po bitwie”.  

Marcin Miętus, Głos Dwubrzeża

« Minuta minucie nierówna Usterki Marcina Maseckiego »