67. Festiwal Filmowy w Cannes przejdzie do historii jako wydarzenie, podczas którego wiele rzeczy było po raz pierwszy.

Osiemnaście filmów w konkursie i po raz pierwszy przewodniczącą jury była kobieta. Jane Campion, reżyserka uhonorowana Złotą Palmą, nie będzie miała łatwego zadania, bo poziom tegorocznego konkursu jest bardzo wysoki. Już na początku festiwalu obejrzeliśmy film, który może dostać Złotą Palmę. To „Mr. Turner” w reżyserii Mike’a Leigh. Historia artysty malarza JWM Turnera, opowiedziana w charakterystyczny dla tego reżysera sposób. Leigh pokazuje 25 lat z życia Turnera (w tej roli znakomity Timothy Spall), kontrastując prozę codzienności z wizjonerskimi pracami artysty.

Po raz pierwszy w konkursie spotykają się dwaj giganci kina brytyjskiego – Mike Leigh i Ken Loach. Film Loacha „Jimmy’s Hall” również oparty jest historii autentycznej postaci i przenosi nas do Irlandii lat 20. ubiegłego wieku, gdzie prawdy wygłaszane przez księdza z ambony są jedynymi i niepodważalnymi.

Do konkursu głównego zostali zaproszeni aż trzej reżyserzy kanadyjscy. Po raz pierwszy Kanada jest tak silnie reprezentowana – przez trzy pokolenia twórców. David Cronenberg i jego „Maps to the Stars” to gorzka satyra na hollywoodzki star system. Ten portret fabryki snów jest tym bardziej sugestywny, że gwiazdy grają tutaj gwiazdy: Julianne Moore, John Cusack, Robert Pattison, Mia Wasikowska.

Z kolei Atom Egoyan w świetnie skonstruowanym thrillerze psychologicznym „Captives” przypomina prawdziwą historię porwania dziewczynki, która po ośmiu latach odnaleziona została przez ojca. Najmłodszy z tej trójki Xavier Dolan (jego film „Tom” jest właśnie w polskich kinach) jest najbardziej ciekawy, niekonwencjonalny i odważny w poszukiwaniu nowych form wyrazu artystycznego. Już w swoim pierwszym filmie „Zabiłem moja matkę” zadziwił publiczność Cannes, zdobywając tu kilka nagród. Nazwano go cudownym dzieckiem kina – miał wówczas 19 lat. Dziś 25-letni Dolan zrealizował znakomitą psychodramę „Mommy”. Historia matki i jej syna z syndromem ADHD to moja Złota Palma tego festiwalu! Znakomity scenariusz, idealnie do opowiadanej historii pasujące zdjęcia, w wielu miejscach zaskakujące, świetne aktorstwo, mistrzowsko budowane emocje i wiele ważnych, niebanalnych pytań, z jakimi pozostajemy po obejrzeniu tego filmu. Nie chcę zdradzać szczegółów, ponieważ mam wielką nadzieję, że wspólnie obejrzymy ten film na Dwóch Brzegach i wtedy o nim porozmawiamy.

Po raz pierwszy mamy w Cannes aż trzy filmy zrealizowane przez aktorów. Świetny „The Homesman” Tommy’ego Lee Jonesa (genderowy western z Hilary Swank), „Blue Room” w reżyserii Mathieu Amalrica (aktora znanego z filmów „Wenus w futrze”, „Motyl i skafander”), który w roli aktora sprawdza się znacznie lepiej. Podobnie jak Ryan Gosling, którego debiut reżyserski „Lost River” jest bardzo słaby.

Codziennie oglądamy w Cannes po kilka filmów i po raz pierwszy każdy dzień przynosi przynajmniej jeden tytuł, który będziemy chciały przywieźć na Dwa Brzegi wiec rezerwujcie czas od 2 do 10 sierpnia, bo będzie co oglądać i o czym rozmawiać. Zapraszamy!

Grażyna Torbicka i zespół programowy: Urszula Piasecka i Iza Sicińska

« Berlinale 2014 | Made in China „Ida” – polski kandydat do Oscara »